Od okresu baroku, w którym preferowano ciężką, ciemną kolorystykę w architekturze i wystroju wnętrz, bardzo popularnym materiałem kamiennym w Polsce stał się rodzimy czarny marmur, zwany dębnickim lub „dębnikiem”. Nie jest to właściwie pod względem mineralogicznym marmur, natomiast posiada pewne cechy upodabniające go do krystalicznego marmuru. Jest to nieporowatość, ciepły, głęboki, czarny kolor z jaśniejszymi żyłkami i wtrętami oraz możliwość polerowania. Marmur dębnicki po wypolerowaniu i zawoskowaniu uzyskuje wspaniały połysk. Barokowi artyści i kamieniarze uwielbiali zestawiać go ze złotem, toteż wiele wyrobów i obiektów wykonanych z tego kamienia ma elementy pozłacane. Mankamentem marmuru dębnickiego jest jego struktura – nie jest kamieniem krystalicznym, lecz wapieniem zbitym, bezpostaciowym. Dlatego jego wytrzymałość na warunki atmosferyczne jest bardzo ograniczona. Detale architektoniczne lub pomniki z marmuru dębnickiego wystawione na działanie gazów i opadów atmosferycznych, bardzo szybko tracą i kolor i poler. Po jakimś czasie trudno rozpoznać, jaki to jest gatunek kamienia, ponieważ powierzchnia robi się szara, matowa i chropowata. Z pierwotnej urody i dostojeństwa kamienia nie pozostaje ani śladu. Nie zawsze też dokładne woskowanie powierzchni jest wystarczająco skutecznym zabiegiem profilaktycznym.
Bardzo czarny marmur
